اولین گزارش‌های مربوط به پته رومیزی عسلی در تاریخ به شاعری به نام مارسیال در سال 103 پس از میلاد نسبت داده شده است و گمان می‌رود که از آنها برای نشت کردن و تمیز نگه داشتن میزها استفاده می‌شده است.
در قرون وسطی، زمانی که مردم تا حد امکان ثروتمند به نظر می‌رسیدند، رومیزی‌های ساده دوره‌های قبل با رومیزی‌هایی با تزئینات تزئین شده جایگزین شدند تا با تزئینات مبلمانی که می‌پوشیدند، مطابقت داشته باشند.
در این دوره، زمانی که همه چیز نماد وضعیت است، سفره های ترجیحی ثروتمندان سفید بود، زیرا ظاهراً این نشان می دهد که یک صاحب خانه می تواند خدمه زیادی را برای سفید نگه داشتن کتانی سفید خود بپردازد.
دوران ویکتوریا یک افسانه دیرینه برای اصلاح با سفره دارد. در حالی که عقاید عمومی ایجاد و استفاده عمومی از سفره ها را به احتیاط ویکتوریایی نسبت می دهند اینکه مردم خوش قیافه آن دوران از سفره ها برای پوشاندن پاهای “برهنه” میزهای خود استفاده می کردند زیرا آنها رسوا بودند.
این مورد توسط بسیاری از مورخان رد شده است. درست مانند زمان های قبلی، از رومیزی های ویکتوریایی برای ایجاد یک لایه محافظ برای مبلمان گران قیمت استفاده می شد.
جالب اینجاست که رونق صنعتی دوران ویکتوریا تأثیر زیادی بر استفاده و تولید رومیزی و همچنین سایر ملحفه های رومیزی داشت. صنعت پنبه و تولید پوشاک آمریکا و همچنین تولد رنگ‌های مصنوعی ظاهر سفره‌ها را متحول کرد.
با گذشت دهه ها، سبک و ساخت رومیزی مدرن نیز تغییر کرد. از سبک آرت نوو در اوایل دهه 1900 در طول اوج نمایشگاه های جهانی گرفته تا ایجاد الیاف مصنوعی برای تقویت الیاف 100٪ پنبه ای اصلی، این رومیزی ساده راه درازی را تا جایی که امروز است طی کرده است، اما هدف اصلی آن همچنان باقی است. همان: تمیز نگه داشتن میزهای ناهارخوری در حالی که ظاهر آنها را ارتقا می دهد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.